به سرعت برق و باد

یک گام خیلی بلند به سمت ناهشیاری برداشتم و تمام موهایم را زدم. کف سالن، آن‌جا که نور خورشید فرش را رنگ زده بود، دراز کشیده بودم و از برای کسب احساسی به‌خصوص دست‌ و پای ریزی می‌زدم تا برای سومین روز متوالی از هوس ماریجوانا جان سالم به در ببرم؛ به خود می‌گفتم عیبی ندارد که دست و دلت به انجام هیچ کاری نمی‌رود، بیا هیچ نکن و بالاخص به این که در سراشیبی هستی هم فکر نکن. اما نشد؛ از جایم بلند شدم، قیچی و آب‌پاش و آیینه را برداشتم و راهی اتاقم شدم؛ خیلی خیلی بی‌برنامه! در ابتدا فقط جلوی موهایم را کوتاه کردم که دیدم سرم شبیه به یک کدوی زشت شده است، پس رفتم سراغ باقی قسمت‌های سرم؛ از آنجا که خیلی بی‌حوصله بودم از خیر آب‌پاش گذشتم و هر قسمت که به دستم می‌آمد را کوتاه می‌کردم اما افسوس که این کدوی زشت راه به هیچ جا نداشت. عصبی شده بودم و چند قسمت از سرم را به قدری کوتاه کرده بودم که سفیدی سرم مشخص می‌شد، چاره‌ای جز ریش‌تراش نداشتم؛ هول هولکی، همراه با اضطراب بیداری سپهر و اوضاع نابسامانی که وسطش گیر کرده بودم، تمام سرم را با شماره‌ی سه زدم. هنوز کسی مرا ندیده و به سبب بی‌خبری از اوضاع پشت سرم، از اینکه از شر آن کدوی بدترکیب خلاص شده‌ام، راضی‌ام. نمی‌دانم چه خواهد شد. سری پیش که موهایم را زده بودم آنقدر از نگاه‌های خیره‌ی مردم اذیت شدم که فکر نمی‌کردم به این زودی‌ها دوباره تکرارش کنم. عیبی ندارد. شاید این بار بتوانم جرئت انباشته شده از سری قبل را به کار بسته و نگاه خیره‌ی متقابلم را نثارشان کنم.

از شر آن هوس خلاص شده‌ام؟ ابدا!