پراکندگی ۱۳

دو هفته‌ی اخیرم با رفت و آمد به رشت سپری شد. اول با یک ماشین بی‌سرنشین که گوشه‌ی یکی از کوچه‌های رشت پارک شده بود، برخورد کردم، صاحب‌اش را پیدا کردم و گواهینامه‌ام را به او دادم. دوم راهی بیمه و دفتر قضایی شدیم و سوم هم چادر به سر کرده و در یکی از دفاتر شورای حل اختلاف به پرداخت پانصد هزارتومان بابت هزینه‌ی دادرسی مکلف شدم. آقامصطفی، مردی که ماشین‌اش در هپروت من صدمه دید، در این دو هفته خیلی بیشتر از من دوید و هزینه کرد. نهایتا دیروز بعد از اینکه مسئول بیمه از ماشین من عکس برداشت، کار من تمام شد. آقامصطفی گفته که پانصدتومان را نمی‌خواهد. الان هم دوباره زنگ زد، به پانصدتومان اشاره کردم، گفت«آن پول هدیه‌ی من به پسرت، خواهری»! اگر نزدیک پریودم بود، می‌نشستم و اشک می‌ریختم! اما حالا فقط خیلی زیاد احساساتی شده‌ام.

دیروز که خسته و داغان از رشت برمی‌گشتم، خیلی دیر متوجه‌ی چراغی شدم که در آنی قرمز شد. ترمز سنگینی زدم و یک پراید از پشت با من برخورد کرد. تکان خوردم، داغ شدم و با تصور بلایی دیگر پیاده شدم. تنها کمی از رنگ ماشین‌هایمان رفته بود. آن راننده در استیصال به تقه‌ای احتیاج داشت تا اشک بریزد اما مرد بود و این در برایش بسته. نه نگاهم کرد و نه چیزی گفت. چون زن بودم. خوشبختانه آنقدر روی جای جای ماشین خط و رنگ‌رفتگی انداخته‌ام که هامون متوجهش نخواهد شد. من هم قرار نیست جز شما با کس دیگری از این ماجرا حرف بزنم. چه می‌شود کرد؟ هپروتم برای رانندگی خیلی بزرگ است، خیلی.